APELDOORN - De jongste leden van het gezin Wolvers (half jaar en twee jaar) gaat het nog niet lukken om te linedancen. Maar het kan haast niet anders dan dat het er vanzelf van gaat komen, als je opgroeit in een huis èn een tuin vol country en western.

Het begon bij Corrie. Zo'n twaalf jaar geleden raakte ze in de ban van linedance. Bij de Eagle Town Country Dansers in Klarenbeek geeft ze inmiddels zelf les. Toen een paar jaar geleden Ronald Wolvers in haar leven kwam, duurde het niet lang voordat hij ook viel. En de twee oudste kinderen (14 en 7) ontkwamen er natuurlijk niet aan. Allemaal vinden ze het even leuk.

"Het is mooi, maar we zijn er niet echt idolaat van'', zegt Ronald (50) nog bij de voordeur aan de Spinnersdonk. Corrie (33), indianentattoo zichtbaar, kijkt hem verbaasd aan. En na een korte rondleiding komt Ronald tot de conclusie dat hun hobby toch eigenlijk inderdaad wel vrij ver gaat. 'Cripple Creek Ranch' staat er op een houten naambord aan de ranch-achtige omheinig van de voortuin. Het is de inleiding op de countrystijl-ingerichte woonkamer, die op zijn beurt de opmaat is naar de veranda. Hier kan je bij ondergaande zon en een knapperend vuurtje relaxen van een dag kuddes koeien bijeen drijven. Nou ja, of van een werkdag bij de politie dan, in het geval van Ronald. Feit is dat de warm aandoende uitbouw zonder meer de sfeer van het wilde westen oproept.

De veranda is in de afgelopen twee jaar stukje bij beetje gegroeid tot wat het nu is. Ronald zal zelf niet zeggen dat hij gouden handjes heeft, maar het ziet er allemaal strak uit. En dat voor een appel en een ei: onder meer met dank aan Marktplaats ligt er een gratis parketvloer en hangt er een verwarming voor slechts 5 euro. ,,Ik scharrel hier en daar wat op en krijg eens iets van mensen. Laatst nog 16 hoefijzers van iemand gekregen, en een paardentuig.''

De veranda is gedecoreerd met onder meer beeldjes van indianen, cowboyhoeden en wat romantischer dan de verwarmingsradiator- een houtkachel. Helemaal af dus, hoewel er altijd nog iets bij kan, Verteld Ronald. Ik wil nog een voerbak maken. En een railing waaraan je een paard kan vastmaken. Lachende Corrie: wanneer het paard komt, weten we nog niet. Dankzij de veranda zit de familie Wolvers heel vaak buiten. Meestal met een muziekje erbij. Behalve country ook wel Hollandse muziek hoor. Alles wat goede muziek is vinden we leuk. Negen van de tien keer zitten we hier. Vorig jaar tot December. Want als het buiten regent is het hier ook wel gezellig hoor, zegt Ronald. Het is alleen jammer dat het een huur huis is. Als we het ooit kunnen kopen maak ik er en schuifpui in, dan hoef je die alleen maar open te zetten en dan loop je er zo in. De Ranchuitstraling aan de voorkant van het huis heeft al verschillende leuke reacties en bijzondere blikken opgeleverd van voorbijgangers. Het enige dat de mensen wel eens zeggen: die molen hoort er niet in. Jammer dan. Het is toch een Hollandse- ranch? Nou ja wie weet, als ik ooit een mooie stierenkop tegenkom, zet ik die er wel neer. Of een totempaal, lijkt me ook wel wat.

Foto Cees Baars - De veranda van de Familie Wolvers neemt een flink stuk van de achtertuin in beslag.

Cripple Creek is inderdaad een bestaande plaats in Colorado en heeft aan een daad werkelijke gebeurtenis zijn naam te danken. Zijn oorspronkelijke naam was anders. Naast het feit dat het plaatsje even ten zuidwesten van de stad Colorado Springs in de staat Colorado is gelegen blijkt uit de historie dat er nog wat meer is te vertellen over het stadje.

In 1876 maakt William Womack deze vredige en vruchtbare vallei ten zuiden van de beroemde Pikes Peak tot zijn woonplaats. Oude vulkaanuitbarstingen hadden voor 36 vierkante mijlen vruchtbare grong gezorgd waaronder, onbekend voor William, goud. In 1891 verkocht hij zijn grond aan de Bennet & Myers Company, die 80 acres bestemde voor de bouw van het stadje Fremont. Een ruiter van deze maatschappij, die een weggelopen koe achtervolgde langs de creek was er de oorzaak van dat de naam van het stadje in Cripple Creek veranderde, ruiter, paard en koe, alle drie braken een been.

In de daarop volgende jaren werden om de paar dagen goudvondsten gemeld uit het gebied met als gevolg dat er nu de bekende Mollie Kathleen goudmijn is. De legende gaat dat de mijn werd ontdekt door een vrouw, Mollie Kathleen Goitner. Sinds 1961 wordt er echter niet meer gedolven naar goud. Niet omdat het er niet meer is, maar de kosten ten opzichte van de opbrengst bleken onvoldoende. Of dat heden ten dage nog zo is laat zich raden.